Shadow and the little girl

                                        ( Shadow en het kleine meisje )

 

Het is jaren geleden dat Shadow weg is gegaan van deze stad, Amsterdam de stad met de vele grachten, culturen en mensen van over de hele wereld. Eindelijk was hij weer terug na zo’n lange reis achter de rug, het voelde aan als een ware thuis komst. Shadow was vertrokken van hier omdat hij dacht dat hij hier niets meer te zoeken had, hij had toch niets meer gemeen met de mensen hier. Hij was vertrokken op zoek, op zoek naar wat dan, dacht hij bij zichzelf. Waarom ben ik dan weggelopen van hier. De mensen van wie ik hou wonen hier toch, misschien is dit toch mijn stad. Hij wou graag zijn twee kinderen Dennis en Silvia weer zien, hij had zo gemist en hij hield van ze. Een groot deel van hun leven had Shadow gemist en was er bijna niet voor hun. Wat egoïstisch ben ik toch altijd geweest dacht hij. Ze hebben me nodig, de mensen hier hebben mij nodig, en ik heb hun nodig in dit leven. We gaan er het beste van maken, zei hij tegen zichzelf om optimistisch over te komen en zichzelf de moed er in te spreken. Shadow was opgegroeid in deze stad en het was in deze stad waar hij Shadow is geworden. Hij wou iedereen weer zien en begroeten en zeggen dat hij ze zo heeft gemist en dat hij van ze allen hield. Hij wou uit respect ook een bezoek brengen bij zijn martial arts meesters Sifu en Sensei. Sifu en Sensei waren het nooit eens met elkaar. Sifu was meester in de Chinese martial arts en dacht dat Kungfu beter was, en Sensei was meester in de Japanse martial arts en dacht dat Bushido beter was. Omdat Shadow nooit echt kon kiezen tussen beiden had hij dan ook vaak een verschil in meningen met beiden. Shadow had besloten om zijn eigen weg te vinden en zijn eigen pad te gaan volgen. Maar hij was ze ook dankbaar voor wat ze hem hebben geleerd en hebben gegeven.
Het was al laat geworden en Shadow was erg moe van de reis. Hij had ergens op de grachten van Amsterdam een bootje liggen, daar kon hij voorlopig wel blijven en de nachten door brengen. het was winter tijd en er lag een laagje sneeuw op de straten, ’s winters kan het behoorlijk koud worden hier dacht Shadow, maar van kou wordt ik sterker zei hij tegen zichzelf. Shadow kwam aan bij zijn bootje aan, opende zijn deuren en ging naar binnen. Het was na al die jaren een bende hij keek heel even om zich heen en besloot om een deken te nemen en op het bankje te liggen. Het bootje schommelde heen en weer door de wind en Shadow viel al gauw in een diepe slaap.
Shadow houdt van de nacht als iedereen slaapt en het zo stil is in de straten, dan is hij graag op zijn pad. De bomen zien er zo mooi uit met het laagje witte sneeuw waarmee ze bedekt waren, en de nacht is mooi dacht Shadow. Hij was vlakbij het Vondelpark en besloot om een stukje door het park heen te lopen. Vroeger toen hij hier was liep hij ook graag nachts door het park het was er vredig vond hij altijd. Hij kon er vaak even zijn gedachten laten gaan en zo tot rust komen en een worden met de natuur om hem heen. Het begint te sneeuwen, de sneeuwvlokjes dalen dansend neer vanuit de lucht. de wind die fluistert door de bomen en in de achter grond hoor je het geluid die de dieren maken die er wonen. Ook al waren er voor de rest geen andere mensen zo laat nog buiten in het park, voelde Shadow zich niet alleen, hij is altijd in gezelschap van zichzelf en zijn eigen schaduw.
Naarmate de tijd verstrijkt begint het harder te sneeuwen. Hij denkt iets te horen wat zijn aandacht trekt, hoort hij iets of was het zijn eigen verbeelding. Daar is het weer luister Shadow, Shadow. Hoort hij zijn naam eigen roepen? Of is het door de wind? Shadow ik heb je nodig! daar is het weer Het kinkt wel als een klein meisje. Waar ben je dan roept Shadow, maar hij hoort niets meer. Door de hevige sneeuwval kon hij bijna niets meer zien, en door de wind die wilder is gaan waaien wist hij niet wast hij hoorde en waar vandaan. Waar komt die storm opeens toch vandaan? Shadow weet niet meer waar hij zich bevindt en welke kant hij op zal gaan. Plots staat hij recht oog in oog met een witte grote wolf wat is dat een wolf hier in het Vondelpark, maar de Shadow had gekkere dingen meegemaakt, en van een wolf was hij zeker niet bang. De Shadow blijft doodstil staan en kijkt de wolf recht in de ogen aan en is klaar voor elk aanval. Maar de wolf valt Shadow niet aan en keert zich om loopt weg en verdwijnt dan alweer snel uit het zicht. Als er een wolf is kunnen er wel meerdere in de buurt zijn, meestal lopen wolven niet alleen. Kleine meisjes stemmen wolven in de Vondelpark, wat is dat allemaal denkt Shadow. De boze geesten willen zeker een spelletje met me spelen zegt hij tegen zichzelf. Kom maar! op roept hij heel hard, Ik ben niet bang! hij kijkt om zich heen loopt naar links en naar rechts, maar er is niets en er gebeurt helemaal niets. Na een tijdje begint de wind te liggen en de sneeuwval wordt ook al minder. Shadow heeft nu beter zicht en hoort nu beter zonder de wind. hij roept nog een paar keer waar ben je dan! wie ben je dan! maar niets. Rustig maar met flinke stappen loopt hij richting de uitgang van het park. Bij de uitgang kijkt hij nog even om of hij iets kan zien maar niets. hij draait zich om en wilt het park verlaten, plots en heel onverwachts springt er een wilde grijze wolf met grote scherpe tanden op hem, Shadow wordt gebeten in zijn schouder en begint te bloeden. Shadow is boos! en slaat en schopt de wolf van zich af. Deze wolf is niet de witte wolf die hij eerder had gezien deze was anders en veel donkerder van kleur en zag er heel gemeen uit. Als hij om zich heen kijkt of er meer wolven in de buurt zijn ziet hij in de verte de witte wolf weer. Shadow staat stil en wacht rustig af. Zij heeft je nodig! hoort hij dan tot zijn verbazing, heeft de wolf zojuist tegen hem gesproken? wie heeft me nodig? waar is ze dan? vraagt hij maar krijgt geen antwoord. De witte wolf draait zich om en kijkt naar Shadow loopt een paar stappen en wacht tot Shadow hem volgt. Wil je dan dat ik je volg? ok dan ik volg je breng me naar het meisje zegt Shadow, en zo volgt hij de wolf tot bij een holle boom. Bij de holte van de boom blijft de wolf staan en kijkt naar binnen en wijst Shadow zo de weg. Shadow loopt naar de ingang van de holle boom, en wat ziet hij binnen, wat is dat daar onder de dekens, een klein meisje die ligt te slapen. Ze komen er aan Shadow schiet op! zegt de witte wolf. Laat ze het meisje niet nemen! bescherm haar! en loopt dan huilend weg om de wilde en gemene wolven af te lijden en zo voor Shadow tijd te winnen. AAUW! AAAUW! ze komen dichter hoort hij, het zijn de wolven ze zijn ons op het spoor we moeten opschieten denkt Shadow. Als hij het meisje op pakt wordt ze wakker en kijkt Shadow in de ogen aan en roept Shadow! alsof ze elkaar kennen. Wat mooi ben jij denkt Shadow, wat mooie ogen heeft ze, en al gauw begreep hij dat het een bijzonder ziel is die bescherming nodig heeft. Shadow neemt het meisje op zijn rug en zet het op een rennen. Maar hij hoort de wolven achter zich, ze komen steeds dichter en dichter. Sneller Shadow! sneller roept! het meisje. Shadow rent sneller en sneller, zo snel heeft hij nog nooit gerend, maar dit houdt hij niet lang vol. Hij begint moe te worden en de wolven komen steeds dichter bij. AAUW! AAUW! Als de wolven ons inhalen ben ik straks zo moe dat ik niet meer kan vechten denkt Shadow, dat overleven we zo niet. Bij een grote boom besluit hij om te stoppen. Zet het kleine meisje op een tak hoog in de boom zodat de wolven er niet bij kunnen. Hij gaat op zijn knieën om op krachten te komen en focust zich op zijn adem om kalm te blijven. Het gaat ons niet lukken he! hoort hij het kleine meisje zeggen. Zonder op te staan kijkt Shadow het meisje aan en zegt dan, meisje het gaat ons lukken jij en ik gaan het maken en alles komt goed, Shadow is bij jou en hij blijft bij jou tot het einde.
Hij zet zijn pet goed, rijst zijn hoofd op om zo onder het kapje van zijn pet alle wolven kon zien die om hun heen waren. Zoveel valse en gemene ogen die allemaal op hun waren gericht. Shadow voelde het kwaad, die hun naderde aankomen. Hij gaat recht overeind staan en balt zijn vuisten, fronst zijn wenkbrauwen en staat klaar voor het gevecht. Daar komen ze rennend en huilend van alle kanten, Shadow kick, Tiger punch, Wirhlwind kick. Zo slaat en schopt de ene wolf na de andere van zich af, en laat geen enkele wolf bij de boom en het meisje komen. Er komt geen einde aan en Shadow raakt tijdens het gevecht verder van de boom en is even helemaal in het gevecht met de wolven dat hij het niet eerder opmerkt. Een groepje wolven vormen een piramide om zo op elkaars rug te staan om bij het meisje te kunnen komen. Snel Shadow snel! als ik maar op tijd kom? Hij is omsingeld door de wolven die hem de weg blokkeren, hoe dan! denkt Shadow. Shadow ik ben bang! roept het meisje. De enige weg is omhoog! denkt Shadow. Hij springt omhoog zo hoog hij kan, zo stapt hij boven op de kop van een wolf die hem aanvalt en spring op de volgende en zo springt en stapt hij van de ene wolf op de andere. ShadowKen! Schreeuwt Shadow en geeft alles wat hij heeft en vliegt meters door de lucht en trapt zo door de piramide van wolven heen, en beland zelf daardoor op de grond tussen alle wolven die hem van alle kanten bespringen en aanvallen. Door alle wolven kan hij net nog het bange kleine meisje zien, de wolven hebben waar weten te bereiken. Shadow help me dan toch! roept het meisje. Nee schreeuwt Shadow het uit, hij koste wat het kost bij de meisje komen ze heeft hem nodig dat is het enige wat nu nog telt voor Shadow, nee springt hij met alle kracht die hij heeft in zich, neeeee, neeeee. Shadow schrikt wakker van een nare nachtmerrie. Hij staart naar het plafond van zijn bootje en realiseerde zich, hij had het allemaal gedroomd. Wat echt leek het allemaal en AU, AU hij had verwondingen aan zijn lichaam en zijn schouder was aan het bloeden. Wat is er zojuist gebeurd! dacht hij.
Nu hij weer terug was in Amsterdam besloot hij om weer bij bij “De Nieuwe Yogaschool” langs te gaan. Shadow vond het altijd fijn om er Yoga te beoefenen en te mediteren. Zij hebben hem destijds geholpen en genezen, misschien weten zij wel raad. Eline weet zeker wel raad dacht Shadow. Het was Eline die hem destijds de leer van de Yogi’s heeft geleerd en hem heeft onderwezen in de leer van Dharma en spirualiteit. Eline is een Yoga lerares bij “de nieuwe yogaschool” en ze is zo vriendelijk tegenover ieder. het zou zo fijn zijn om al die mooie mensen weer te mogen zien dacht Shadow. Anita is zo lief en zorgzaam, ze geeft om ieder. Ze heette Shadow welkom zonder dat ze hem ooit eerder had gezien. Zij keek Shadow recht in de ogen aan, zonder angst voor de zieke en angstige gedachten die hij in zijn hoofd had. In die tijd was Shadow nog zo egoïstisch en gaf niets om een ander. Tijdens een les toen Shadow op de grond lag, kon zij de pijn zien die hij had in zijn hoofdwas. Zij kwam naar hem toe, boog zich over hem heen en troostte hem en vroeg met zo’n een lief stemmetje, kan ik nog wat voor je doen! Afke is een schoonheid en heeft altijd wel een glimlach voor je. Zij heeft Shadow weer leren lachen en het goed in hem naar boven gebracht. Als Shadow haar zag moest hij al lachen, en bij die gedachte alleen al krijg hij een glimlach op zijn gezicht. En dan heb je Irene, ze is zo mooi en kan zo mooi zingen. Met haar muziek kan zij mensen genezen en heeft Shadow geholpen met de stemmen in zijn hoofd en hem weer leren voelen. Omdat Shadow echt een lastpost was in die tijd en altijd in gevecht, als het niet met een ander was, dan was hij altijd in gevecht met zichzelf. In die tijd was Shadow helemaal gevoelloos geworden en dacht alleen maar aan zichzelf. Zij heeft hem geleerd om vrede te hebben met zichzelf en met anderen.
Toen Shadow de Yoga school binnen trad voelde hij zich fijn, er heerste hier een ontspannen en vredige sfeer in de lucht, de mensen waren zo aardig en lief voor elkaar, en ook Shadow werd weer met open armen ontvangen. Het was een ontspannende Yin les er gingen heel wat gedachten bij Shadow in de hoofd om. Met gesloten ogen zat hij daar, hij wou eigenlijk niet gezien worden, als ik mijn ogen sluit kan niemand me zien, ging er door hem heen. Leeg je hoofd! hoort hij de lerares zeggen, laat je gedachten voor wat het is en laat ze los, zak van je hoofd naar je hart. En Shadow gaf zich over voor wat er is en liet zijn gedachten los, leegte en stilte was er nu. Shadow voelde zich weer helemaal ontspannen en sterk na de les. Hij besloot om nog even na te genieten in de huiskamer van de yoga school waar ook Eline en andere Yoga leraressen zaten te praten. Hij neemt een glaasje water en komt dichter bij om mee te kunnen luisteren waar ze het over hebben. Hij hoort, het zijn bijzondere kinderen die hoog gevoelig zijn! vooral de meisjes zullen heel bijzonder zijn! en zij zullen ons de weg wijzen! Wat bedoelen ze dan! waar hebben ze het eigenlijk over! Hij groet Eline en de leraressen en vraagt hoe het me ze gaat en gaat bij hun in de buurt aan een andere tafel zitten zodat hij alles goed kan horen. Hij hoort Eline zeggen deze kinderen zullen de wereld veranderen. waarop Shadow zijn nieuwsgierigheid niet meer kan houden en vraagt, wie zijn deze kinderen? en waar zijn ze dan?. Dat weten we niet! zegt Eline. Hoe weten we dan dat ze bestaan? vraagt Shadow. Dat is voorspeld door de laatste Boeddha en staat zo geschreven! zegt Eline. Natuurlijk kon Shadow hun niet over die nare droom vertellen die hij had gezien maar dit is toch geen toeval! dacht hij. Hoe kunnen we ze vinden? vraagt Shadow. Zij zullen ons vinden! zegt Eline, en als de tijd zover is zichzelf laten zien! ze zijn nu nog klein en bang, en hebben bescherming nodig. Zij zullen van ieder houden en de mensen weer leren van elkaar en van zichzelf te houden, ze zullen bijzondere ogen hebben en alles zo mooi vinden en alles zal dan ook zo mooi worden. Die kinderen zijn nu nog jong maar hun ziel is duizenden jaren oud, hebben al meerdere levens geleefd hier op aarde, nu zijn ze terug om ons te helpen en om ons de weg te wijzen. Wat dacht jij dan Shadow? dat ji dat zou doen? vraagt Eline. Shadow kijkt Eline verbaast aan, net alsof ze zijn gedachten kon lezen, want dat dacht Shadow echt, hij zou de wereld wel veranderen en iedereen redden en vrede brengen voor allen, maar dan toch! dacht hij, hoe doe ik dat dan? Nou! zegt Shadow hardop, ik moet niets hebben van kleine kinderen en meisjes en ik geloof niet in dat soort sprookjes! we moeten het gewoon zelf doen! zegt hij dan nog. De leraressen kijken elkaar teleurgesteld aan, en waren verrast van zijn hevige reactie. Fijne dag verder dames! zegt Shadow en gaat weg.
Genoeg geweest dacht hij ik ziet helemaal vast in mij eigen fantasie! zei hij tegen zichzelf. Het is nu tijd voor mijn eigen kinderen die hebben hun vader ook nodig, en zette ze zich in de richting van het huis van Julia. Julia en Shadow waren verliefd geworden op elkaar op jonge leeftijd, maar met de tijd waren ze helemaal uit elkaar gegroeid. Ze hadden verschillende ideeën en opvattingen over het leven en de wereld, en waren het totaal niet eens over sommige zaken. Zij vond dat Shadow niet goed in zijn hoofd was en altijd zat te fantaseren, een keer heeft ze hem zelf aangeraden bij een psycholoog om zichzelf na te laten kijken, maar daar wou Shadow zijn hoofd nu niet mee volgooien, en zei tegen zichzelf. Alles is goed, de kinderen zijn goed en Julia is goed wij zijn goed met elkaar, wij komen er samen wel uit, positief denken helpt altijd wel! dacht hij.
Eenmaal aangekomen bij het huis van Julia en de kinderen belt hij aan. Wie is daar? hoort hij Julia via de intercom. Shadow, Ik ben het Shadow! even hoort hij niets meer, en dan ziet hij Julia via de raam hem toespreken, wat wil je dan en wat kom je doen? ik wil met je spreken en de kinderen zien ik heb ze zo gemist! zegt Shadow. Denis is er niet en Silvia is op haar kamer maar ik weet niet of ze jouw wil spreken, ze is boos en teleurgesteld in jouw. Shadow kon dat begrijpen, maar ik hou toch van haar! en ik wil het goedmaken en ook met Denis en jouw! zegt Shadow. door heel aardig te doen en vriendelijkheid krijgt hij Julia zover dat ze de deur voor hem open doet en binnen laat. Je kan binnen komen maar ik heb liever dat je het heel kort houdt zegt Julia die de deur voor hem open houdt. Silvia is op haar kamer, je weet zelf wel de weg!. Shadow loopt de trap op naar boven en klopt op de deur. Silvia! roept hij stilletjes, Silvia. Hij hoort haar stem, ga weg ik wil je niet meer zien! roept Silvia. Maar meisje je weet toch dat ik veel van je hou, ik was er misschien al die tijd niet maar ik ben er nu toch, en ik ben er voor jouw! ik hou toch zo veel van je dat weet je toch meisje! zegt Shadow en doet rustig de deur open. Silvia ligt op bed met haar hoofd verstopt onder het deken, Ze is boos en wil niet haar gevoelens te laten zien, Shadow voelt de liefde die zij heeft voor haar. Rustig loopt hij naar haar bed en gaat zitten op de vloer bij het bed. Ze zeggen niets, er valt niets te zeggen. Shadow legt zijn hoofd tegen die van Silvia aan. Wat heb ik jouw toch gemist meisje, ik hou van jouw. Langzaam maar geleidelijk kruipen ze naar elkaar toe en geven elkaar een dikke knuffel en blijven zo nog tientallen minuten liggen in elkaars armen. Totdat er een lief en zacht stemmetje achter hem roept, Shadow! Wat is dat! denkt Shadow, hij tilt zijn hoofd op en kijkt om, van schrik staat hij direct op, verstijfd van de verbazing. Het is het kleine meisje van zijn dromen. Ben ik dan weer aan het dromen? zegt hij hard op. Doe toch normaal zegt Silvia je laat Anicca schrikken. Wie is dat? vraagt Shadow. Dat is Anicca mijn zusje en jouw tweede dochter. Wat roept Shadow, heb ik dan nog een dochter. Ja, alleen jij ging weg voor ze werd geboren en was er niet zoals gewoonlijk, zegt Silvia. Shadow viel bedroefd op zijn knieën om Anicca te kunnen omarmen en te kunnen knuffelen. Hij had haar in zijn dromen gezien, zij was die kleine meisje in het bos die hem riep. Er gingen op dit moment heel veel om in Shadow, gedachten die niet waren te verklaren, gevoelens en emoties die los kwamen. Maar hij vermande zich want zijn zwakte wou hij niet laten zien tegenover de kinderen. Wat ben jij toch mooi meisje wat lief ben jij Anicca, en ze begonnen als kinderen met elkaar te spelen, Anicca voelde zich meteen tot haar vader aangetrokken en veilig bij hem. Maar ja Shadow kon dan echt een kind zijn en de tijd vloog voorbij. Nadat hij ook Julia hierover te hebben gesproken moest hij voor nu weer gaan, het was al laat geworden.
Dezelfde nacht kon Shadow niet slapen van alle gedachten in zijn hoofd, de kind in zijn dromen is Anicca zijn eigen dochter die hij nog nooit eerder had gezien, hij wist geeneens dat hij een tweede dochter had, en ze was nu al drie jaar. Van slapen komt er niets van terecht dacht hij bij zichzelf en besloot te gaan mediteren tot in de vroege morgen.

 

Zeg klein meisje waar ga je heen
Zo alleen, zo alleen
Zeg klein meisje waar ga je heen
Zo alleen.

Ik ga naar huis maar ben verdwaald
In het bos, in het bos
Ik ga naar huis maar ben verdwaalt
In het bos.

In het bos wonen de wilde dieren
In het bos, in het bos
In het bos wonen de wilde dieren
In het bos.

Ik ben niet bang voor de wilde dieren
Ben niet bang, ben niet bang
Ik ben niet bang voor de wilde dieren
Ben niet bang.

Pas maar op daar komt de wolf
Pas maar op, pas maar op
Pas maar op daar komt de wolf
Pas maar op.

Ik zal eens zien of jij niet bang ben
Zal eens zien, zal eens zien
Ik zal eens zien of jij niet bang ben
Zal eens zien.

 

Roep zijn naam dan hij komt er aan
Roep zijn naam, roep zijn naam
Roep zijn naam dan hij komt er aan
Roep zijn naam.

Shadow kom want ik heb je nodig
Kom dan toch, kom dan toch
Shadow kom want ik heb je nodig
Kom dan toch.

He klein meisje wat ben jij toch mooi
Jij bent mooi, jij bent mooi
He klein meisje wat ben jij toch mooi
Wat ben jij mooi.

Samen kunnen wij die wolf wel aan
Samen kan, samen kan
Samen kunnen wij die wolf wel aan
Samen kan.

Jij en ik zijn wij voor eeuwig een
Jij en ik, jij en ik
Jij en ik zijn wij voor eeuwig een
Jij en ik ….. Samen zijn wij een!